Nieuw Zeeland; het land van superlatieven

Getting famous in Melbourne

hallo!

wat ben ik toch een wreedaard dat ik jullie zo lang ik spanning laat afwachten. Ik ben gelukkig nog zo goed als onaangetast van alle rampen die er aan deze kant van de wereld voordurend gebeuren. Geen overstroming, orkaan of aarbeving heeft mij getroffen. En ik hoop dat de toekomstige nucleaire ramp dat ook niet zal doen! Het is schandalig dat ik niet iedereen bericht heb ik de afgelopen 2 maanden, laten we het erop houden dat het reizigersleven nauwelijks ruimte biedt aan een 'blog' momentje.

We waren aangekomen in Melbourne. Port philip pedi cabs scheen in eerste instantie een perfecte uitkomst voor mij, na 2,5 maand uitbundig gereisd te hebben. Het zou mijn schatkist weer een beetje op peil brengen en ik zou er nog eens fit van kunnen worden ook! In tweede instantie bleek het baantje een teleurstelling van jewelste, omdat je op sommige dagen niets verdiende.
Dat kwam omdat het bedrijfje zo nieuw was in Melbourne dat er veel mensen waren die nog nooit een fietstaxi gezien hadden. Samen met Rutger en Jelle was ik dus de eerste dagen een soort van attractie om naar te kijken in plaats van dat mensen een ritje wilden. In derde instantie was het baantje prachig.

Na een paar dagen begon het langzamerhand echt een succes te worden. We werden vaker aangehouden, mensen gaven fooien, portiers en serveersters van restaurantjes en barretjes begonnen ons al te herkennen, en altijd die lachende mensen. De kracht van een honderden lachen werkt soms beter voor je gemoed dan geld. Daarnaast was de baas en oprichter van het bedrijfje, Andrew, een prima vent, die na het werk ons wel eens uitnodigde om in zijn appartement een paar biertje te komen drinken. Alhoewel de dagen eentonig waren, was geen dag saai.
De dagen in Melbourne waren inhoudelijk niet heel interessant. Opstaan in een gezellige kamer met 5 andere backpackers, ontbijten met een liter thee en wat fruit en dan naar het werk gaan, waar van alles gebeurde. Na het werk soms wat bier maar meestal terug naar het hostel, waar mijn vermoeide benen niet toelieten om andere dingen te doen dan te slapen.

De Dutch Pioneers werden voor de 2e keer deze wereldreis van elkaar gescheiden, toen Jumbo Jelle en Ribo Rutger niet hun ticket nog een keer wilden verzetten. Het galgenmaal voor het triumviraat, gesponsord door de ouders van Jelle waarmee Jelle in Nieuw Zeeland zou gaan reizen, was absoluut de beste avondmaaltijd in Melbourne voor mij geweest, dankje daarvoor nog! De volgende dag verdween Jelle voor een onzekere tijd uit het visier. Rutger volgde hem een paar dagen later, waardoor het wat stiller werd in het fietstaxi bedrijfje. Ik bleef gelukkig mensen aantrekken en opleiden zodat de 10 fietsen zo vaak mogelijk gebruikt konden worden en natuurlijk om nieuwe collega's te hebben....maar een goede vervanging is er nooit geweest.

Toen de boys weg waren, gebeurde er een paar opmerkelijke dingen. Sint Kilda festival kwam langs, een festival in st kilda, de strand buurt van melbourne, waar 400 000 mensen op af kwamen. Gratis toegankelijke muziekpodia en workshops waren geen uitzondering. Er waren zo veel mensen dat we helaas niet mochten rijden in onze buurt, maar de drukte was niets vergeleken bij de oud hollandse Koninginnedag.

Een week eerder had ik een interview met een jounaliste van een locale krant. Zij wilde een beetje het levensverhaal van mij in het kort weten. De dag voor mijn vertrek kwam in de Melbourne Weekly, een bijlage bij de Times Melbourne, een artikel over mij. Hier is de link!!

http://www.melbourneweeklyportphillip.com.au/news/local/news/general/my-voice-kajan-kort/2075102.aspx

En toen vertrok in naar NZ, ik zal dit in mijn volgende blog behandelen!!

Tot snel, X Kajan

Kajan Down Under

Zoals ik al zei, ben ik dus op dit moment in Melbourne.

Om precies te zijn, ik ben me heerlijk aan het vermaken in de state library van Victoria, Melboure. Daar is het gebruik van internet gratis, iets wat in een Australie zeldzaam fenomeen is: Gratis. Dat was een van de eerste dingen die mij opviel hier, tijden mijn eerste dagen in Syndey, alweer 3,5 week geleden. De valuta schijnt zich al een tijd niet meer op de juiste manier hebben aangepast.
Enfin, ik wil van deze blog geen klaagmuur maken. Ik begin mijn verhaal;
In het vliegtuig heb ik mijn uiterste best gedaan om de high score van Rutger met Tetris te verbreken. Er staat namelijk een nogal hoge prijs op en ik durfde eerlijk gezegd niet te gaan slapen. Dat kwam omdat er een engerik naast me zat. Geen verdere details.
Het verbreken is me niet gelukt, en het wakker blijven ook niet, waardoor met een schok wakker werd met de consoler nog in mijn hand. Gelukkig was de engerik ook aan het slapen. In Syndey hoefde ik gelukkig niet mijn hele tas uit te pakken waardoor ik gelijk door kon lopen en buiten kon genieten van de Australische zon. na 3 uur bellen lukte het me een hostel te vinden die goedkoop was, in het centrum zat, plek had `en voor gratis transfer zorgde naar het centrum toe.

Een kort ritje verder en ik stond met mijn rugzakken voor de deur van Maze backpackers. Het eerste wat ik deed was douchen en slapen, voor 12 uur lang. Ik was in het stadsgedeelte terecht komen waar verschrikkelijk veel aziaten wonen, dus tijdens de eerste paar expedities stadinwaarts waande ik me nog niet echt in Syndey. Toen op Kerstdag, mocht ik mee met een grote groep backpackers dien naar Bronte beach gingen, een grote picknick plek en een flink strand met veel golfslag. Daar heb ik flink lopen chillen en kennis gemaakt met de Australische zon, de Australische golven en Duitste meiden. Dat is helemaal niet raar, want in Australie zijn op het moment 5 miljoen Duitste Backpackers en dat betekent dat je ze oooveral ziet.
Ik ben aan het einde van de dag naar Bondi beacht gelopen, de grote broer van Bronte beach.
Dat strand is echt insane. Ik ben nog naar de strandwacht gegaan, je weet wel, van het tv programma Bondi Rescue, en ik heb gevraagd of ik mocht werken daar. Dat mocht wel, maar dan moest ik in Augustus bij de centrale selectie aanwezig zijn. Jammer, want dan ben ik weer terug in NL!

Na een dag of 4 vertrok ik richtig de Blue Mountains, een natuurpark ten Westen van Sydney, want ik had mijn oude vrienden geroken. na 10 minuten ronddwalen in het kleine dorpje Katoomba vond ik Rutger. En hij vond mij. We vonden elkaar. Hij was daar al een paar dagen met Jelle en had het al gezien daar. Na een korte rondleiding die dag en een gratis nacht in het YHA hostel vetrokken we dus weer naar Sydney, nu met zijn 3en. De 3 men wolfpack was weer united en het voelde alsof we nooit gesplitst waren geweest.

Terug in Syndey pakten we de Ferry naar Manly beacht. Het uiterste Oosterlijke puntje. een soort dorp wat nog bij Syndey stad hoorde. Er was een heel leuk strand met veel beachvolley bal velden en er was er niet super de lux druk. Helaas was het enige hostel dat we onden vinden voor de tijd dat we wilden boeken ( de tijd rondom NewYearsEve) 50 dollar per nacht..... daar gingen mijn zuurverdiende centjes)
In Manly zijn we beach volley ballers geworden. Omdat we Jeroen, onze 4e wiel aan de wagen, ontmoet hadden konden we interessante potjes 2 tegen 2 spelen. En op die manier hebben wij het jaar afgesloten. Overdag chillen op het strand en leren beach volleyballen en s'avonds de beroemde Australische Goon ( goedkope zoete wijn) uittesten.... Voor sommigen, ik zal geen namen noemen Jelle, was dat geen goede ervaring, voor anderen wel.
Op oudjaarsdag, gingen wij met Aniek en Renske, twee gezellige Hollandse meiden, op zoek naar Bradley's head, een goed uitzichtpunt op de Harbour Bridge en het oprah house. Opvallend aan deze plek was dat je hier wel je eigen eten en drinken mee mocht nemen `en dat er een strandje waar je kon zwemmen. De rest van de plekken, zoals the botanic gardens, hadden deze voordelen niet.

We waren gewapend met onze helaas niet super lekker geworden vers gebakken oliebollen. Omdat er zo veel nederlanders waren hadden we een soort kolonie opgericht. We deelden wijn, bier, oliebollen, verhalen en natuurlijk slechte grappen. En toen.....
Opeens was het daar, het moment, @ ) !! oh sorry 2011 !!!!! geen countdown, gewoon opeens een vuurwerkshow waar je u in het kwadraat tegen zegt. Voor een moment waren duizenden mensen op bradley's head en miljoenen mensen in Sydney alle zorgen even vergeten. Het massale gedeelde euforisme zorgde voor een moment puur genieten. En daarna, toen het moment over was, begon de lijdensweg terug. 4 uur later lag ik met blaren op mijn voeten van het lopen in bed, na te 'genieten' van de terug weg.
We wilden sydney uit, zo snel mogelijk. Omdat Jeroen, ons nieuwe aanwinst, 21 jaar is, konden we een auto huren. De plannen werden snel gesmeed: we gingen de kustlijn van Sydney naar Melbourne afrijden en dan op een van de fruitplantages boven Melbourne werk zoeken.
Een heerlijk plan natuurlijk, want hiermee hadden we `en een road trip, en onafhankelijkheid, en twee hengels en kampeermateriaal die we van twee backpackers kregen terwijl we onze auto aan het inpakken waren. En we konden regelrecht naar het werk rijden en als klap op de vuurpijl...... we hoefden de auto niet in Sydney terug te brengen, maar we konden dat ook in Melbourne doen!
De road trip was super leuk. En ook al was het niet helemaal officieel goedgekeurd dat ik reed, was het ook een leerzaam. Links rijden, s'nachts rijden, door de modder rijden, dieren op de weg proberen te ontwijken en natuurlijk duitste blondinies in hun volkswagen achtervolgen.
Omdat we de tweede nacht geen accomodatie konden vinden, zijn jeroen en ik de nacht doorgereden richting adelaide. De volgende dag, na een paar uurtjes geslapen te hebben. Reden we de beroemde Great oceans Road terug naar Melbourne. BEAUTIFUL.
Leuk leuk nog een ongeluk gezien waarbij het stekelvarken en tevens de dader van het ongeluk het wel overleefde. En toen op weg naar de fruitplantages....... tsja

Wat kan ik daarover zeggen. We begonnen met zoeken in Seymour omdat daar zogenaamd veel wijngaarden zouden zijn....bovendien zou het druivenseizoen in januari starten dus we verwachtten met de neus in de boter te vallen.
Maar niets was minder waar. Na 3 uur allerlei boeren proberen reden we verder naar Shepparton, daar aangekomen was het te laat om te gaan zoeken dus gingen we maar slapen.

De volgende dag hebben we verder gezocht, het was de laatste dag dat we de auto ter beschikking hadden dus we moesten iets vinden. Maar het werd ons maar niet gegund. Uiteindelijk zijn we, na veel locale fruitboeren geprobeerd te hebben, terecht gekomen in een soort backpacker work hostel. Dat werd gerund door een soort half mens half draak, die erg deed denken aan een kwaadaardige heks uit het leger. Ze bood een week accomodatie aan en elke dag werk, ze was dus een soort uitzendbureau en tegelijkertijd een hostel.

Van geen kwaad bewust reden we dan ook de volgende morgen vroeg naar het dorpje Mooroopna toe, waar ons 'geluk' hostel gelegen was. Jeroen en ik zette na onze spullen gedropt te hebben onze reis voort naar Melbourne, omdat we de auto terug moesten brengen.
Dat was heel leuk want zonder al dat gewicht gaat je auto veel harder.

In Melbourne ging alles goed. We waren op tijd, geen schade, geen problemen.

En toen terug.... we hadden expres niet ge informeerd naar trein of busreizen, omdat we het avontuurlijk wilden doen; we wilden gaan liften. En dat is helemaal goed gegaan. In 3,5 uur (200 km) waren we weer terug in het godvergeten dorpje Mooroopna. En daar begon de hel.

De reden dat we geen werk konden vinden is dat het kersen seizoen net was afgelopen en de abrikozen, perziken en appels nog niet waren begonnen. We zaten dus in een soort kloof tussen de seizoenen, veroorzaakt door het koude weer.
Toen we aankwamen in het werk-kamp, begon de stortvloed van 1 week. Het had weinig gescheeld of we hadden een ark moeten bouwen. En het werk dat aanvankelijk beschikbaar was (volgens de heks dan) konden we niet meer doen door het slechte weer.

Maar we hebben niet helemaal niks gedaan. 1,5 dag tomaten plukken en 1 dag abrikozen. Maar dat ging moeizaam, weinig instructie, veel regen en kapotte vruchten.

Na 1 week hadden we het dan ook wel gezien. Bye bye mooroopna. Het was ergens verleidelijk om het toch nog wat langer te proberen, omdat er goed weer op komst was en de locale kerk een hele gezellige en lieve barbeque (gratis) voor backpackers had georganiseerd. Die avond, ons galgenmaal, hebben we uiteindelijk toch besloten de benen te nemen.

En wel alsvolgt:

We splitsen ons op en wie het eerst op Federation square is in Melbourne zonder ook maar 1 cent te betalen is de winnaar. Jullie lezen het goed; we gingen voor de hitch hike competition.

En ik heb natuurlijk gewonnen. in 2 uur 48 minuten. haha. Rutger heeft verloren en Jelle en Jeroen delen de 2e plek. (dit lezen jullie waarschijnlijk niet op Rutgers blog)

De sfeer in Melbourne beviel ons allen al direct zeer goed en dat doet het nog steeds. Heel veel leuke mensen en zonneschijn. En, gister heb ik een baantje gevonden. En niet zo maar een baantje: ik word een van Melbournes eerste Pedi Cab drivers. Fiets taxi dus. Voor geintereseerden: http://portphillippedicabs.com/

Waarschijnlijk is er genoeg plek voor Rut , Jel en Jeroenke. Dat horen we morgen!

Ik blijf dus voorlopig in Melbourne (St Kilda beach) om daar wat centjes te verdienen. Wellicht ga ik wat later naar Nieuw Zeeland, afhankelijk van hoe het fietsen me bevalt.
Maar wat ik wel weet: een beetje sporten kan geen kwaad, sterker nog: na dat australische dieet van afgelopen tijd, in combinatie met het junkfood dat je als backpackers af en toe genoodzaakt bent te eten....... kan ik wel wat sport gebruiken.

Ik schrijf jullie zodra er weer heftige dingen gebeurd zijn. Ga daar maar van uit ;)

Cheers everybody, box knuffel en kus

Kajan

De laatste dagen in Thailand

Hi everybody!

Tijd voor een update! Ik heb veel te vertellen aangezien ik al meer dan een maand niet meer wat van me heb laten horen. Om te beginnen; Ik leef nog, zit nu aan de andere kant van de wereld, in Melbourne (Australie), heb nog 2 benen en 2 armen `en een hoofd, al is die een beetje rood door de zon.

12 december

Op de paradijselijke stranden van Railay kwamen Doenja en ik al snel onze verloren vriend Remko tegen. Hij was de weg kwijt geraakt en door een verwilderde Duitser meegenomen. Tijdens de strooptocht die daarop volgde liepen ze in de hinderlaag van Doenja en mij. (Remko is een goede vriend die Doenja en ik van de bergsport kennen, en we hadden wel afgesproken elkaar te meeten) Doordat de duitser qua leeftijd en ambities niet echt bij ons paste, splitste hij zich snel van ons af en begonnen de Remko-Doenja-Kajan avonturen.

De dagen die daarop volgden hebben we vooral niks gedaan, maar we hebben ook kano's gehuurd, om op de open zee waarin kwallen van een meter doorsnee rond dobberen op de hoge golven te peddelen en Doenja proberen om te gooien. En we hebben strandwandelingen gemaakt en gebeach volleybald. Maar hoe jammer het ook is, we hebben niet geklommen. Mijn schouder was simpelweg nog niet goed genoeg hersteld na de ontwrichting. En ook al hou ik niet van beperkingen.... soms geeft je lichaam een boodschap af die duidelijk genoeg is.
Op een gegeven moment hadden we alledrie genoeg van het paradijs. Nadat een ladyboy (veel voorkomend verschijnsel in Thailand) in het holst van de nacht in paniek op de deur van mijn bunglow bonkte omdat ze zogenaamd achtervolgd werd door bloeddorstige moordenaars en nadat Remko aangevallen was door een aap, gelukkig zonder Rabies, waren we allemaal wel toe aan een nieuw avontuur op een nieuwe plek.

We pakten, toen het weer het toeliet, de traditionele longtailboat richting Ko Phuket, het bekenste en beruchtste eiland van Thailand. Onderweg zijn we gestopt voor wat pogingen om te snorkelen, en ook al ging dat niet zo goed (weinig zicht) heeft het wel wat mooie plaatjes opgeleverd. Ook zijn we in een set van een horrormovie terecht gekomen, alleen was dit echt. we vaarden door een kudde kwallen heen, van die kwallen van een meter doorsnee. En als ik het over een kudde heb, bedoel ik niet 10 units, maar meer 10000, en dat is geen komische overdrijving! We lieten ons op een heel onbekend eiland droppen waar bijna geen toerist te bekennen was. Ko Yao Noi is hoofdzakelijk een eiland dat bewoond wordt door boeren. Hier en daar waren wel wat bungelows en restaurantjes, maar het zag ernaar uit dat de bewoners leefden van wat ze verbouwden. Alles op het eiland was heel vredig en relaxt.

We kregen een 9 persoons bungelow met zijn 3en. nice. De volgende dag hebben we een auto gehuurd uit het jaar 1980. Hij had geen deuren meer en je kon hier en daar het wegdek zien, door de auto heen. Hij reed wel nog lekker, en heeft ons overal meengenomen waar we heen wilden. Heerlijk genoten van de avontuurlijke bergweg en later de zonsondergang. Het leven kon even niet beter. En toen kwamen de muggen alweer.

Phuket stond op ons te wachten. Het kloppend hart van de toeristenbusiness in Thailand. Daarom verwachtten we natuurlijk ook veel toerisme en alle Thaise varianten die daarop mogelijk zijn. Maar toen we in de hoofdstad van Ko Phuket, Patong aankwamen, stond mijn mond open van de verbijstering (eens een keer niet omdat ik adem moest halen, ha ha)
Om de 5 meter stond een prostituee, of een ladyboy, soms beide, die je blik probeerden te vangen en je probeerden te verleiden. Kleine kindjes probeeren van alles aan je te verkopen, van kapotte plastic figuurtjes tot nep-bloemen aan toe, meestal s'nachts, aan het uitgaanspubliek, dat ofwel dronken rondzwalkt ofwel voor pampus ligt op het strand ofwel als een nuchtere Hollandse jongenman rondloopt en sluw (als een vos) als die is, overal binnen sneakt zonder te betalen en hier en daar geniet van de gratis drankjes.

Na een dag of 3 was het wel duidelijk geworden dat we ons niet echt thuis voelden tussen alle kaalgeschoren baardragende dikke engelse sekstoeristen en de door armoede gedreven prostituees.

We besloten te vertrekken naar het enige (bekende) eiland waar in nog niet was geweest: Ko Samui. Dat eiland staat bekend om dat het alles heeft: Natuur, toerisme, een vliegveld, stranden, grote boten, kleine boten, koraalriffen en scooters die je kan huren. Helaas had het ook heel veel regen. Het was haast ironisch, op de boot op de oceaan hadden we het droger dan op het eiland op de pier. Doorweekt en wel vonden we een rustig bungelowparkje, nadat we de taxichauffeur vroegen om een cheap-hotel (welke? er zijn er 1000 hier)
Het weer werd er helaas niet echt beter op de dagen daarna, maar we hebben toch een leuke tijd gehad. Veel rondgereden op de brommertjes, toch nog wat aan cultuur gedaan, we hebben namelijk een super mega grote boeddha omringt door allemaal dikke bellen gezien.

Ik heb nog, toen Doenja `en Remko zich ' te oud' voelden om uit te gaan, leuke avonturen meegemaakt, in mijn eentje. Ko Samui heeft inderdaad alles wat je wil en wel in naar mijn idee de juiste hoeveelheid. Het uitgaansleven wordt je niet opgedrongen zoals in Phuket en de cultuur en natuurbeleving is niet zo onvermijdelijk als op Ko lipe en Ko yao noi.

Na een paar dagen Ko Samui verliet Remko ons, technisch gezien verlieten we hem, want hij zou die dag vliegen van Ko Samui via Bangkok naar huis. Hij wilde graag een witte koude kerst meemaken en niet in de zee ronddobberen ;) anyway, Doenja en ik gingen op weg naar Ko Pangan, waar, zoals de nauwkeurige lezer van mijn blog, de beruchte fullmoon parties gehouden worden. En dat was ook precies naar waar we heen gingen. Mijn 2e full moon party.

En die was heel leuk.

Toen zat Thailand er wel op voor mij.... ruim 1,5 maand en verschrikkelijk veel gezien. Ik pakte de slaaptrein naar Bangkok, kocht nog even een nieuwe camera, omdat mijn eerste camera het inmiddels finaal begeven had en liep nog EEN keer door de Kosang Road.In slaap gevallen in de taxi naar het vliegveld en toen was er opeens geen weg meer terug.
Ik moest opeens denken aan mijn lieve zus die ik de ochtend daarvoor alleen had achter gelaten, totaal verdwaasd, zittend aan de ontbijttafel, na een meer dan wilde nacht XD. Dacht aan Ko samui..... aan de witte stranden.... aan de jungle tocht met Rutger en Jelle..... aan mijn grote kapmes die ik in mijn bungelow had achter gelaten.... aan......

Ik vond Thailand een geweldig land. Een land waarin alles kan als je geld hebt. Waarin de ' andere ' visie op veiligheid en hygiene voor meer dan geweldige avonturen leiden. Prachtig maar soms ook even slikken.

Ik stapte het vliegtuig in en verliet Thailand.
Zeker niet voorgoed, maar wel voorlopig.

on the way to heaven; Railay

Inmiddels zijn er veel prachtige dagen verstreken sinds Koh Lanta. Tijd om jullie in het koude thuisland een update te geven! Het is inmiddels een feit dat ik mijn trouwe reisgenootjes heb ingewisseld voor mijn lieve zus. Rutgeromeo en Jelle-fish zijn al meer dan een week geleden down under gegaan, terwijl ik nog even wat langer wilde reizen in Thai. Doenja kwam naar Phi Phi toen we daar onze laatste gezamenlijke dagen aan het vieren waren op de beruchte strandfeesten waar ze wonder boven wonder ook drumm and bass draaiden.

Op koh Phi phi hebben we niet veel activiteiten gedaan, dagen waren kort door het-overigens heerlijke- uitslapen en nachten waren lang, door het enorme aanbod aan gratis drank en harde muziek. We hebben nog wel met zijn 4tjes, de achterwielclan + Doenja, een ochtend gedoken. We zijn toen wel naar de volle 18 meter diepte geweest en hebben zeeschildpadden gezien en een enorme kwal die allemaal kleine visjes herbergde die werden opgegeten door een soort grassprietvormige monster vissen. Doenja heeft een haai gezien en wij niet, want zij ging omdat ze nog geen open water course gedaan had een andere route.

Het duikavontuur werd voor mij wat moeilijker gemaakt dan de bedoeling had.....de vorige avond ondekten we de eerder beruchte dan befaamde Reggea bar, tegen een gratis bucket (vol met drank) kon je het tegen een andere toerist opnemen in een potje Thai boxing. Ik deed het niet perse voor de drank, eigenlijk deed ik het alleen maar om het eens een keer mee te maken. Enfin, ik sloeg in de derde ronde iets te hard tegen het hoofd van mijn Franse tegenstander. Ik sloeg mijn eigen schouder uit de kom! OUCH! duiken ging wel maar was pijnlijk, net als de dagen daarna. Uitgaan met een mitella werd de nieuwe mode voor mij maar voor de rest heeft het geen beperkingen opgeleverd, het was mijn linker schouder.

Afscheid van de boys genomen op de 30e en bleef nog 2 dagen met D op Phi phi. Daarna naar het mooiste eiland van Thailand.....Koh Lipe. Heldere zee, veel ondiep koraal en witte stranden. Helaas hebben we in de 4 dagen dat we daar verbleven weinig zon gezien maar ik heb me toch wat vissen gezien! en kwalletje gevoeld, auw! ook zijn D en ik midden in de jungle terecht gekomen toen een weg opeens dood liep! Toen we een ander weggetje ingingen, kwamen we op een strand terecht waar je ook op zou kunnen aanspoelen na een schipbreuk! Heeft mooie plaatjes opgeleverd! Terug naar ons strand en de samenleving geklommen, over de rotsten boven de branding.

Na Koh Lipe zijn we naar het klimmers paradijs op aarde gegaan, waarvandaan ik dit nu schrijf: Railay. Opvallend aan die reis.....ja het blijft een avontuur.... ik was spelletjes aan het spelen op de mobiel van doenja en vergat de mobiel bij het overstappen van minibus......we kwamen daar pas achter toen de goede man al 15 minuten op de terugweg was! Paniek paniek en vooral omdat niemand op het busstation engels kon was handen en voeten taal vereist...gelukkig is het allemaal goed gekomen en kan ik nu weer verder spelen.

En ja, nu in Railay, ik zou jullie graag willen laten zien hoe het eruit ziet! Overal om ons heen zijn Rotsen, overhangen, honderden meters hoog en met staligtieten en staligmieten! Dat in combinatie met strand, zee en jungle maakt het een heus paradijs. Hier zal ik nog een paar dagen slijten voordat ik me in de westerse australische samenleving zal gooien! Sorry R en J, jullie moeten me nog even missen ;)

Ik hou jullie op de hoogte! Ciao Ciao,
Kaai

Was was en is weg, Natte voeten in het Zuiden, Duikcursus op Koh Tao, Fullmoonparty op Koh Pangan en uitrusten op Koh Lanta

Lieve lezers,

Er zijn een hoop dagen verstreken en een hoop avonturen nog onbeschreven. Ik trap deze blog af met een heeeeeel erg vervelend avontuur.
Bij ons hotelletje in Chiang Mai, waar ik in de vorige blog was geeindigd, had ik al mijn kleren (behalve die ik aan had ;) ) ingeleverd voor de ' laundry '. Vol goede hoop keerde ik voor vertrek, twee dagen later, terug naar de balie om voor 80 baht (2 euro) mijn gewassen kleren op te halen. Maar mijn kleren waren er niet meer. Rustig blijven bracht helaas geen geluk. Na twee uur alles proberen was het duidelijk dat iemand anders voor 80 baht hele mooie kleren had ' gekocht ' .
Huilen met de pet op dus, want er zaten super mooie en dure kleren bij, die ik speciaal had geselecteerd om mee te nemen op reis :(.

Met de slaaptrein naar Bangkok was geen pretje met die stinkende kleren aan. Ondanks dat toch heerlijk geslapen, onder een roggelende monnik. In Bangkok aangekomen hadden we een dag te overbruggen, de nachtbus naar het zuiden ging pas in de avond. We zijn naar de TAT gegaan om onze tassen te dumpen, en gelukkig is het pnze TAT gelukt om 2000 baht (50 euro) het hotel in Chiang Mai te krijgen als soort van schadevergoeding. Dat was dus mijn budget om een volledige nieuwe klerenkast te kopen. Uiteindelijk is het wel gelukt en ik ben best blij met mijn nieuwe kleren. Niet dat ze een perfecte vervanging zijn ( moehwehei huilen).

De reis naar het zuiden met de bus was een ramp. Lukte het eindelijk om in te doemelen, kwamen er een paar luidruchtige Fransen bij de volgende stop bij ons zitten. Die nacht heb ik dus niet geslapen. Bij Chumporn moesten we 3 uur wachten op de boot die ons naar Koh Tao zou brengen.

Hoe zuiderlijker we kwamen, hoe meer we de sporen van overstromingen konden zien. hoog water, slechte wegen, veel regen ( gelukkig hadden we daar niet veel last van).

Koh Tao is een klein eiland met nog best veel hoogteverschil. Het is er heel groen en de kusten zijn goed vertegenwoordigd door ronde zachtvormig ogende rotsen.
Op Koh Tao hebben we een 4 daagse duikcursus gevolgd, de Open Water Course, waarmee je in sommige landen (waaronder Australie) zonder gids mag duiken. Gelukkig hebben we alle drie de cursus met succes afgesloten. Koh Tao is zo geliefd onder de duikers, omdat overal rondom het eiland koraalriffen zijn met een enorm grote diversiteit aan zeedieren. Helaas hebben we niet heel veel daarvan gezien, maar ik zag de duikcursus ook vooral om te leren duiken en niet om de meest geweldige dingen te zien.

Het nachtleven was leuk in Koh Tao. Er waren meerdere strandtenten die elke avond fireshows gaven. Thaise jongemannen waren ziek goed in het rondslingeren van touwtjes die in de fik stonden of stokken of touwen. Heel gaaf, als je een beeld wilt hebben van hoe het eruit zag: check mijn foto's op de site onderaan mijn blog!

We hadden op de laatste dag in Koh Tao scooters gehuurd om het eiland nog even goed te bekijken. De wegen waren over het algemeen wel goed, maar als je van de grote weg afgaat moet je genoegen nemen met zand, modder, klei, water en stenen. Het was een heel avontuur om wegen die voor de meeste auto's onbegaanbaar zijn op te cruisen of omlaag te glijden met de scootertjes. Maar alles is goed gegaan. Geen schade ( behalve een lekke band van mij... gelukkig koste dat maar 200 baht (5 euro)) en geen verwondingen.

Na Koh Tao gingen we voor de full moon party naar Koh Pangann. Een heel verschil in eiland en mensen. Koh Pangann was veel groter en veel toeristischer. De plek waar de fullmoonparty werd gehouden was een soort stukje chersonissos, maar dan in Thailand en met Thaise ideeen over veiligheid en handhaving......

De bewuste avond hebben we allemaal heelhuids overleefd, de een met wat minder geheugen dan de ander, maar in ieder geval waren we slim genoeg om niet met de scooter (die we ook op Koh Pangann hadden gehuurd ( achterwiel claaaaaan) ) naar de crime scene te gaan en om geen paspoort of creditcard mee te nemen. Helaas hebben we wat slippers moeten zien vergaan in het super grote vuur dat opeens ontstond toen we aan het dansen waren op een podium, omdat een grote bak met olie, die de fireshow jongens nodig hadden, ontvlamde ;) Dat was best wel warm ja. Ik heb nog een Nederlander gered van de ondergang - hij werd in elkaar geslagen door een Zwitser - en ik heb voorlopig genoeg buckets gedronken.

Nu zijn we op Koh Lanta, een eiland dat qua grootte tussen Koh Tao en Koh Pangann in zit en heel erg relaxt is. Hier blijven we een paar dagen, om tot rust te komen en ons eetschema weer te herstellen. Vraag niet hoe het mogelijk is, maar de afgelopen 4 dagen hebben we niet of nauwelijks ontbeten of geluncht. En dan heb ik het over slapen nog niet gehad!

En dan verder: we gaan nog naar Koh Phe phe, schijnbaar het mooiste eiland van Thailand, en daarna terug naar Bangkok om naar Australie te vertrekken. De kans bestaat dat ik met mijn lieve zus Doenja nog wat langer in Thailand blijf. Plannen daarover zijn nog niet discreet.

Ik zal jullie weer op de hoogte houden zodra ik weer een rustig momentje heb. Als jullie vragen hebben over wat dan ook, kunnen jullie die gewoon stellen! ik kan in mijn volgende blog antwoord geven, of misschien wel direct bij mijn reacties.

Groetjes en liefs,
Kajan

Voor foto's check deze site (je moet volgens mij wel ingelogd zijn!)

http://www.facebook.com/#!/album.php?aid=310205&id=522466205

Up North

Lieve lezers,

Ik schrijf jullie vanuit Chiang Mai, een van de noordelijkste steden van Thailand. Elke dag beleef ik weer nieuwe avonturen, de een nog leuker dan de ander en de ander nog leerzamer dan die ene. Ik pak mijn verhaal op waar ik gebleven was op deze blog.

Toen we nog in Bangkok waren, hebben we veel culturele bezienswaardigheden bezocht. Daaronder valt natuurlijk de zittende goude boedha, de staande, de liggende, de hurkende, de zwemmende, etc. Na een tijdje word je het eerlijk gezegd wel zat, al die tempels, die weliswaar allemaal prachtig zijn, maar wel heel erg hetzelfde.

Op een gegeven moment hadden we de stoute schoenen aan en gingen we eens in op het eindeloze aanbod aan ' tuk tuk' , een brommer achtige taxi met net geen drie zitplekken achterin. De tuk tuk zal ons naar een heleboel tempels brengen en daarna naar een TAT, een Travel Authority Thailand, voor minder dan een euro. Hij hield woord en bracht ons keurig naar de mooiste tempels die gek genoeg niet druk bezocht werden door toeristen. De tuktuk driver bleef steeds keurig wachten. In de laatste tempel spraken we een hoogleraar economie uit Bangkok. Hij adviseerde ons heel erg om naar een TAT te gaan, en wel de ECHTE, en niet een van de honderd andere NEP TAT's. Toen we de kaart lieten zien bleek hij dezelfde te bedoelen als waar we al heen zouden worden gebracht door de tuk tuk. De reden dat we een Thai package moesten nemen, was dat we studenten waren en niet meer geld dan nodig moesten besteden.... klonk goed allemaal.

Bij de TAT aangekomen spraken we een hele vriendelijk vrouw die ons een pakket aanbood inclusief een jungle tocht van drie dagen, een trip naar de lang-nekken in het noorden, even met de boot naar Laos, op olifanten rijden, naar de drijvende markt gaan, naar een tijger-tempel, naar het zuiden - naar de eilanden- een duikcursus met internationaal certificaat, naar de full-moon party op Ko Pangan en nog een paar dingen die ik vergeten ben. Alle hotelletjes en vervoer ervandaan en erheen was ook inclusief. Dat koste allemaal met de ' studentenkorting' van 20 procent, maar 940 euro.... De hoogleraar had gezegd dat we in het hoogseizoen rekening moesten houden met 1500 euro. De keuze was dus makkelijk gemaakt.

Vol overtuiging dat wij een hele goedkope deal hadden gesloten die tevens ook nog exclusief was (er mochten maar in totaal 10 mensen de jungle in) begonnen we aan de lunch in een lokaal Thais restaurantje. (Tot de dag van vandaag hebben we alleen nog maar lokaal eten gegeten!) De tijd dat we nog in Bangkok waren hebben we vooral veel rondgelopen. Als westerling is dat meestal al een attractie. Die avond hebben we naast normaal eten ook sprinkhanen, wormen en schorpioenen gegeten !

Toen de TAT tour voor ons begon, afgelopen zondag, kwamen we er langzamerhand achter dat de tour die wij gingen maken helemaal niet zo exclusief was en dat we er mogelijk een beetje waren ingeluisd. Succesverhalen over afdingen vlogen ons om de oren en veel mensen die we tegenkwamen waren gefrustreerd. Voor ons is de prijs die we hebben betaald heel laag maar voor een Thai is het heel hoog. Je kunt maar beter genieten in plaats van mokken, was de wijsheid na dit leerzame avontuur.

Maar tot nu toe is alles goed bevallen. Zondag gingen we naar de Tijger tempel, waar ze tijgers hebben getemd, waardoor je ze kan aaien en met ze op de foto kan. Wat een prachtige beesten zijn dat zeg! Ook zijn we zondag naar de drijvende markt gegaan, waar ze, zoals de naam al verklapt, al drijvend goederen verkopen. We zochten een afgelegen plek waar we niet werden klemgelopen door de vatsige toeristen. Daar kregen we een soort van kiwi-granaatappel achtige vrucht, die super knalroze was, aangeboden door een oude vrouw in een bootje. We wilden dat wel eens proberen. De smaak was niet bijzonder maar de kleur wel, gelukkig lukte het mij om mijn witte shirt niet met deze kleurrijke vrucht te besmetten. Als het lukt zal ik er een foto van uploaden. Die avond zijn we terug gegaan naar Bangkok waar we op de trein naar het noorden werden gezet. En daar begon het trein-avontuur.

In Thailand staat veiligheid niet zo hoog op de ranglijst, of er is niet genoeg geld voor, in ieder geval; reizen blijft ....interessant. De trein was heel gammel, de ramen konden nog maar net in het gereel blijven, af en toe miste er een deur. Ach, we zijn veilig in Ayuthaya aangekomen.

Ayuthaya hebben we de volgende dag met de fiets ontdekt. Het is de tweede hoofdstad van Thailand, maar vergeleken bij Bangkok een dorpje. Er waren hele andere tempels dan in Bangkok en het was veel rustiger overal. Ook kwamen we tijdens ons fietsavontuur voor het eerst in Thailand sporen van overstromingen tegen. Hele stukken land stonden nog onder water. Naar schatting ongeveer 1,5 meter. Gelukkig waren de meeste wegen nog wel begaanbaar en hebben we niet echt last van gehad. In Ayuthaya bleven we maar 1 dag, het was meer een soort tussenstop naar de weg noordwaarts. Die avond werden we op de nachttrein, die jammerlijk 2 uur te laat kwam, gezet die ons naar Chiang mai zou brengen.

In de trein heb ik heerlijk geslapen, het was niet zo koud als veel mensen beweerde en de gordijntjes waren genoeg lichtdicht. ' s Ochtends werden we gewekt door een vrouw die vroeg of we breakfast wilden. Natuurlijk! maar we kwamen er wel pas achteraf achter dat je ervoor moest betalen! en niet zo'n klein beetje ook! 150 baaht, dat is 3,7 euro. Voor Thaise begrippen is dat astronomisch duur. Ach ja, weer een les geleerd. Chiang mai was ook veel kleiner dan gedacht maar wel groter dan Ayuthaya. De rest van de dag ( we kwamen om 1 uur aan) hebben we de stad ontdekt. De dag erna zou de jungle tocht beginnen. Nog steeds alleen maar Thais eten en snacks. Rotee, een aanrader van andere backpackers, was lekkerder dan gedacht! Het is een soort droge pannenkoek, met een ei erover heen, stukjes banaan, pannenkoek dichtvouwen en pakketje eventjes bakken. Daarna in stukken snijden en kokosaroma, chocolade en suiker eroverheen. Jammie!

De avond voor de jungletoch hebben we het uitgaansleven in Chiang mai even uitgeprobeerd en het klopt dat ze 'iets' sterker bier hebben dan in NL.... Het was in ieder geval die avond wel heel leuk.
Voor de Jungle tocht moesten we eerst een uur in een open jeep zitten om naar de bergen gereden te worden. Gelukkig is alles goed gegaan met de interne omstandigheden. Bij de laatste mogelijkheid om nog wat te kopen heb ik een hoedje en een kapmes gekocht. Die kwam nog handig van pas in de jungle! We begonnen met bamboo rafting. Op langwerpige bamboo bootjes gingen we ongeveer 2 kilometer stroomafwaarts. Na 10 minuutjes ontdekten we dat het wel leuk was de volledige boot te laten kapseizen. We hadden immers toch zwemkleding aangetrokken en de spullen achtergelaten. Ondanks de dreiging van waterslangen ( ze zaten er echt, ik heb ze gezien!) was het toch heerlijk zwemmen.

Na het raften begon het lopen. We zaten in een groep met 2 engelse mannen, 3 franse meiden en 3 nederlandse meiden. Het was wel een leuke groep, ook al kwamen de franse niet echt los. S'avonds een heerlijk kampvuur gemaakt en gezongen en vuurwerk afgestoken ter ere van de gids zijn verjaardag. Het avondeten bestond naast het gebruikelijke rijst en groente ook uit kikker! Dat is weer een nieuw dier op de lijst!

De volgende dag hebben we veel gelopen, kregen we te horen en te proeven welke planten en vruchten je kon eten en hebben we heerlijk in watervallen gezwommen. De fransen en engelsen vielen af omdat ze een ander pakket hadden en we hadden dus s' avonds een echte hollandse avond. Na een tijdje begonnen de mannen Utrecht hun muzikale gevoelens te uiten. Geen idee hoe het klonk, maar het was heel gezellig. Alweer in een hele mooie bamboo hut geslapen met gelukkig een goede klamboe.

En dan vandaag! Gereden op olifanten ( wat een enorme beesten zeg) en terug gereden naar Chiang mai. (tijd is op van het internet cafe, dus ik rond af) Vanavond gaan we naar een Thai box wedstrijd en gaan we aclimatiseren naar het stadsleven ;)

Schrijf jullie snel weer!
Kus en box, Kajan

Hong-Kong met de Lasershow en Bangkok met de Ping Pong show

Lectori Salutem,

Hallo lieve lezers,

Jullie gebeden zijn verhoord, de vluchten zijn (tot nu toe) helemaal goed gegaan en de rest ook. Vanwege de enorme overstaptijd van 30 uur in Hong Kong hebben Jelle, Rutger en ik (triple V), jazeker, een hotelletje gezocht in de binnenstad van Hong Kong. En dat was me nogal wat. Nog nooit in een echte wereldstad geweest en als ik dat wel was, is nu mijn beeld bijgesteld. Volgens mij heb ik wel 5000 flats van meer dan 150 meter hoog gezien en een paar joekels van 200 +. De domtoren was er een grasprietje bij. In Hong Kong aangekomen en via een meer dan hilarische manier in een hotelkamertje te zijn neergeploft ontdekten we dat er een bed te weinig was. Even onderhandelen over de prijs maakte het wel goed. Het tijdsverschil zorgd wel zeker voor enige verwarring tussen de oren, want op een gegeven moment waren we 28 uur achter elkaar wakker geweest. Even snel de hotspots van Hong kong (rondlopen in een straat was voor al een attractie) gezien en toen een dutje gedaan in onze 2 bij 2 kamer. S'avonds, of s'ochtends, het is maar net hoe je het bekijkt, in ieder geval toen het donker werd, gingen we naar de lasershow, die ons door de informatievrouw was aanbevolen. Nou, werkelijk, een meer betreurende show (misschien kwam het toch door de zeer aanwezige jetleg) die moet passen bij een zo grote stad heb ik nog gezien (duh). Het viel dus wel mee.

Na de lasershow hebben we nog een beetje rondgeslenterd en hebben we heerlijk local gegeten. Via het park waar ons ntb wiet en hash werd aangeboden, zelfs nadat we hadden gezegd uit Holland te komen, hebben we onze slaap hervat en werden we 10 uur later wakker.

Met de super dubbeldekkerbus terug naar het vliegveld en lekker in de gate boekje lezen. De vlucht naar Bangkok verliep ook prima, er zat gelukkig net zo'n heerlijk entertainment programma in elke stoel wat ervoor zorgde dat de gamers ons lichaam tijdelijk weer overnamen..... Tetris ja. En Rutger had bijna verloren, met alle gevolgen van dien!

Bangcock nee sorry Bangkok, maar hier op straat gebeuren de raarste dingen. Het sextoerisme in Bangkok waar ze het over hebben in de Westese wereld wordt niet overschat....

Ben vanavond wel geknipt, wat - no offense Judith - heeeel hard nodig was. En we onze eerste Nederlander tegen gekomen, een man uit Eindhoven die net een (thaise)vrouw met wie hij al 5 dagen was het nee-woord had gegeven.... zo gaat dat hier dus. Daarna laaide er een ruzie op die als directe aanleiding had dat de vrouw Jelle een banaan gaf en zei dat ze single was....

Ow wat die Ping Pong show betreft, het is niet wat je denkt. In ieder geval is het wel totaal iets wat je zou kunnen verwachten....

Mijn tijd van de computer zit er bijna op, Dus ik ga afronden! Ik zal snel weer iets schrijven, om mijn avonturen natuurlijk te delen met jullie in dat koude Nederland (haha).

Doeg iedereen! Ciao, Hou je taai

XX Kajan